Lemen stadjes en lemen dorpjes

Vanochtend in alle vroegte opgestaan, rond 05.00 uur. Want ook de zonsopkomst over de kalouts wil ik niet missen. Het licht is nu nog mooier, het landschap nog indrukwekkender. Ik loop een uur rond en dan gaan we ontbijten in de homestay in Deh Seyf. Ik loop wat rond door dit prachtige woestijndorp. Lemen huisjes, een qanat (irrigatiekanaal) rondom het dorp, en een schitterende, vervallen karavanserai. De laatste is te koop, een prachtig project om hier een hotel van te maken. Maar je moet wel tegen de hitte kunnen, 's ochtends om 08.00 is het al 35 graden. Kun je nagaan hoe de temperaturen in de zomer liggen, die schijnen te kunnen oplopen in de woestijn tot 65 graden. Via Shahdad rijden we terug, een lange tocht over de drukke snelweg van Kerman richting Yazd. We stoppen voor lunch bij de populaire karavanserai van Zein-o Din. Deze ronde karavanserai is nu een van de populairste hotels van Iran. Het is dan ook erg sfeervol van binnen, hoewel ik de lokatie, vlakbij een snelweg, nogal vind tegenvallen.

We rijden verder naar het dorpje Saryazd. Ook een sfeervol dorpje vol lemen huizen en een imposant kasteel aan de rand van het dorp. Volgende stop is Fahraj, nog zo'n woestijnstadje. Hier staat een van de oudste moskeeën van Iran. Ook dit is weer zo'n stadje waar het leven pas 's avonds op gang komt. Overdag is het te heet om op straat te zijn en zit men vooral binnen, koel achter de dikke lemen muren. De badgirs, windtorens, zorgen dat koele lucht het huis in blaast, een eeuwenoude vorm van airconditioning. 

Eindhalte is Yazd, een stad waar ik twintig jaar geleden voor het laatst was. In mijn herinnering ook zo'n lemen woestijnstadje. Nog steeds heeft het een van de mooiste binnensteden van Iran, maar eromheen is de stad inmiddels flink uitgedijd. Aan de rand van de stad bezoek ik de 'Torens der Stilte'. Deze twee, op heuvels gebouwde, torens zijn een herinnering aan de oude godsdienst van Iran, het zoroastrisme. Deze aanhangers van Zarathustra legden de overledenen in deze 'Torens der Stilte', die toen midden in de woestijn lagen. Nu liggen ze aan de rand van een buitenwijk van Yazd. Maar nog steeds een magische plek, zeker met de ondergaande zon over de nabijgelegen bergen. Om in zoroastrische sferen te blijven bezoek ik nog snel even de Ateshkhadeh, de Vuurtempel, waar een vuur al eeuwenlang staat te branden volgens de overlevering. Nog steeds is Yazd het centrum van de aanhangers van Zarathustra. 

Tenslotte bereik ik m'n hotel, een heerlijk sfeervol hotel, gebouwd rondom een pool, waaromheen men allemaal gezellig aan de waterpijp zit. Ik schuif er lekker bij aan.